In welk hokje willen ze jou stoppen?

Ik zie mijzelf nog zitten. Net aangekomen, nieuw, de eerste dag.. ik was 3. De juf, lang slank lief en héél groot.. daar moest ik naar luisteren, had mama gezegd. Ze boog zich over mij heen.. en met een zachte stem fluisterde ze vragend in mijn oor: ‘wil je in de poppenhoek of met de auto’s spelen?’ In mijn hoofd flitste van alles door elkaar heen.. de gedachten gingen zo snel, dat ik niets kon uitbrengen. Mijn ogen scanden supersnel wat ik zag. In mijn lijf vond een wervelstorm plaats van alles wat ik voelde.. En iets, iets, was ook aan de gang waarvan ik toen het bestaan nog niet wist..

In mij
Het proces in mij was gaande.. de juf pakte mijn hand en leidde mij naar de linkerkant van het klaslokaal.. zo kijk eens? ‘Hier’ .. zei ze terwijl ze naar de grond wees. En ik ging als vanzelf zitten.. Voor ik het door had zat ik daar.. in de poppenhoek.

Het was donker. Het rook er niet fijn. De houten palen leken ramen, maar ik kon niet naar buiten kijken. Ik wilde daar niet zijn. Keek naar de andere hoek met de auto’s waar de jongetjes aan het schreeuwen en vechten waren. Daar hoorde ik als meisje niet, dat wist ik. Op de een of andere manier had ik die boodschap zonder woorden toch mee gekregen.

En daar zat ik., in die donkere hoek.. alleen met wat poppen.. die daar lagen en niks zeiden.. Wat moet ik hiermee? dacht ik.. en ik wilde het zeggen.. maar de juf was al weer weg..

Ik wil hier weg
En ik.. zat daar.. ik wilde weg., maar dát kon niet.. ik moest lief zijn, luisteren naar de juf.. en hoewel ze het niet verplicht had.. wist ik dat ze vond dat ik daar nu moest zijn., zo’n lief klein meisje met blonde lange haren.. die zou vast met poppen willen spelen (en lekker zoet zijn).. en mama wilde dat ook.. dus dan was het goed toch?

En ik keek verder, zag meisjes aan de tafel zitten.. knippen, plakken, lachen met elkaar.. oh.. dat is leuk! Wat maakten ze? Wat deden ze nou? Oh.. dat ken ik., ja, dat is leuk! Dat doe ik thuis ook.. met mama samen. Maar mama is hier niet.. en ik snap t niet..

Ik snap het niet
Ik mocht toch naar school omdat ik allemaal dingen ging leren? Hoezo ben ik dan hier? Ik kijk om mij heen.. vast in de hoek.. hier mag ik niet uit.. en ik kijk naar de jongens.. daar is t niet fijn., en ik kijk naar die meisjes.. dat is kinderachtig.. dat kan ik al..

En ik voel mij alleen.. en ik moet lief zijn.. en ik weet., wachten maar… maar ik wil hier zo graag uit… kan ik dan niet naar buiten? Wanneer mag ik weg? Wanneer mag ik écht gaan leren? Ik ben toch al groot?

Mama.. het is hier niet leuk.. in deze hoek…

En nu
En nu 50 jaar later.. staat dit verhaal symbool voor alles wat te maken heeft met keuzes maken.. en ik weet dat ik van binnenuit zo’n weerstand heb tegen beperking, vooroordelen, precies het zelfde moeten zijn als alle anderen.. tegen de hokjes waar mensen je in willen stoppen.

Bij voorbaat al in een hokje geplaatst worden, jezelf vast zetten in een hokje (want zo doe je het al heel lang, zo heb je het geleerd, dat hokje heeft je heel veel opgeleverd), het voelt veilig aan de ene kant, maar oh… Het beperkt je in het verkennen van je mogelijkheden, het leven van jouw volste potentie, het volgen van je wensen, van jouw leven!

Zeker als je nog aan het voelen bent wat iedereen van je wil, verwacht en zie dan maar eens te ontdekken wat jíj dan wilt.

Huh? Hoezo?
Want hardop delen wat er allemaal door je heen gaat.. oprecht, eerlijk.. BAM! Je gesprekspartner pikt er 1 ding uit, trekt een conclusie én heeft al direct de oplossing voor je..

En dan kun je ineens om je heen kijken en denken.. Ehhh ‘what happened’? Want voor je het weet doe je niet wat fijn voelt.. zit je, kijk je om je heen en weet je eigenlijk alleen maar dat je nu niet bent waar je wilt zijn. En je huilt.. van binnen.. verstild.. en ergens wil je schreeuwen, ben je boos (en dat gebeurt vaker dan je wilt).. en je snapt t niet… je wilt meer.. anders… en je weet niet wat, niet hoe., je weet alleen..

Hier wil ik niet zijn
Zó is t niet leuk
Ik ben het zó zat
Zo wil ik niet zijn..

Herkenbaar? Laat het mij gerust weten in een reactie.

Het kan anders
Gelukkig kun je het anders gaan ervaren. Zelf heb ik geleerd hierin ruimte te creëren. Uit het hokje te stappen. En nog vóór ze mij er in kunnen stoppen stapte ik er al weer uit. Zo heb ik een hele wereld van mogelijkheden ontdekt waarvan ik het bestaan niet wist. En dat is zó’n verrijking! Nu kan ik zélf kiezen. Wéét ik wat bij míj past! Maar.. dat heeft ook veel tijd en energie gekost..

En hoe is dat voor jou?

• Hoe vermoeiend is het voor jou om altijd maar te scannen wat er om je heen gebeurt?
• Goed te willen doen?
• In dat hokje te zitten en er uit te willen?
• Maar niet goed weten ‘hoe?’, ‘wat dan?’ en ‘wat als?’.. en daar maar in jezelf mee bezig te zijn?

Wat als je nu eindelijk ook eens kunt gaan doen wat jíj wilt?

• Dat je af bent van wat iedereen van je wilt en zélf ontdekt wat goed voelt voor jou?
• Hoe zou t zijn voor je als je je leven gaat leiden zonder in jouw oude vaste hokje te zitten?
• Dat je vanuit vrijheid alle mogelijkheden kan verkennen?
• En op jouw tijd, met een echt goed gevoel nieuwe keuzes kan maken?

Als je voelt dat dit iets bij je teweegbrengt, dan weet je dat hier iets voor jou te winnen valt. Ik help je er graag bij.

Stuur me een persoonlijk berichtje, dan hebben we even contact hierover. Helemaal vrijblijvend.

Of check eens verder op deze site bij het aanbod, om eens te oriënteren op wat voor jou goed voelt. Bellen kan ook, dan maken we een vrijblijvende afspraak voor een gratis gesprek.

Laat het me weten.

Het leven is te leuk om in hokjes te leven!

Liefs, Yolanda

#CoachBYLife #coaching #gevoel #intuitie #kiezen #zintuigenopscherp #vrijewil #aanpassen #vrijheid #leven #geenhokjes #goedgevoel